روزه است نه برای همه ماه رمضان

 

روزه

       روزه بر چهار قسم است:  اول ـ روزه ء فرضی که در ماه مبارک رمضان بر هر مسلمان عاقل، بالغ از مرد و زن فرض است، زنيکه در حالت حيض و نفاس باشد روزه برايش روا نيست و بايد تمام روزهای را که از روزه خورده است در وقت صحت خود قضا بياورد، اگر شخصی  مريض است، در سفر است و يا بسيار کهن سال است که قادر بر روزه گرفتن نيست ميتواند روزه را بخورد، منتها مريض بعد از صحت يافتن بايد روزه را قضا بياورد.     

      کسيکه کهن سال است و نميتواند روزه بگيرد بايد عوض روزهء خود فديه بدهد، فديه به همان معنای عوض است، فديهء هر يکروز روزه، نان دادن يک مسکين در هر روز سه بار است که شکم او را درست سير کند، يا در برابر هر روز يک چارک کندم و يا معادل آنرا بدهد.

       اگر کسی روزه را قضا کرده بود و قبل از ادای آن فوت کرد بر اقاربش لازم است که از مال او اين فديه را بپردازند. مسافر هم بايد روزهای را که از روزه قضا نموده است ادا نمايد.

      دوم ـ قسم دوم از روزه، روزهء نفلی است که انسان بعضی از روزها روزهء نفل ميگيرد، مثل ايام بيض، يعنی روزهای دوازدهم، سيزدهم و چهاردهم از ماههای قمری را. ايام بيض يا سفيد بخاطر ميگويند که درين روزها ماه سفيد وکامل ميشود. يا روزه گرفتن در روزهای دوشنبه و پنجشنبه، روزهای عرفه و... درين روزها روزه گرفتن بسيار ثواب دارد و پيامبر (ص) اکثراً اين روزها را روزه گرفته اند.

     سوم ـ روزهء قضائی، قسميکه قبلاً گفتيم بايد روزهای ترک کرده را از روزهء فرضی قضا بياورد.

     چهارم ـ روزهء نذر، اين بدين معنا است که کسی بخاطر انجام کار خيری و يا رسيدن به هدف خيری بخداوند نذر گردانيده است که چند روز را روزه بگيرد، البته بعد از نذر گردانيدن ادای اين روزه لازمی است و بايد انسان آنرا ادا کند.

     نيت کردن در روزه فرض است،  در روزه های قضای بايد از شب نيت کرده شود که فردا کدام روزه را ميخواهد بگيرد، هر چه در روزه های فرضی و نفلی ميتواند پيش از نصف روز آنرا نيت کند، ولی بهتر آنست که از شب نيت کرده شود.

      اگر کسی در رمضان حجامت کرد، يعنی از بدن خود خون گرفت، روزه اش باطل نميگردد، همچنان اگر در گلوی کسی پشه يا مگس پريد روزه اش باقيست، در چشيدن طعام اگر قورت کرده نشود روزه باطل نميگردد ولی مکروه ميشود، پس بهتر است که از باب احتياط چشيده نشود، اگر کسی بر سر خود روغن ماليد ويا چشم خود را سرمه کرد بازهم روزه اش باطل نميگردد. در نانيکه مادر ها برای طفل ميجوند علما گفته اند:  بدون ضرورت جايز نيست، طور مثال اگر در جايی باشد که عاجل به آب دسترسی نداشته باشد و طفل هم نتواند نان سخت را بجود، معلوم است که در چنين حالت اجازه است ـ قاعدهء شرعی است که ضرورتها ممنوعات را جايز ميگرداند ـ.

      اگر کسی به فراموشی روزه را خورد، بازهم روزه اش باطل نميگردد. در صورتيکه کسی روزه را قصداً و بدون ضرورت خورد برايش هم قضا و هم کفارت لازم است.در آخر اين بحث کفاره را بيان ميداريم که چگونه است.

       اگر کسی چيزی را خورد که از جملهء غذا نبود، مثل سنگ، آهن و...در مذهب امام ابوحنيفه برايش قضا است و کفاره نيست، در کتابهای فقه گل سرشوی را از سنگ و کلوخ استثنا کرده  اند، يعنی با خوردن گل سرشوی هم قضا است و هم کفاره. اگر کسی روزهء نفلی را نيت کرد بايد آنرا تمام کند و اگر در جريان روز آنرا خورد صرف برايش قضا است نه کفاره.

کفارهء روزه ماه رمضان

       اگر کسی در رمضان يک روز، روزه را خورد، يا با زن مجامعت کرد بايد شصت مسکين را يک روز سه وقت و يا يک مسکين را شصت روز ، هر روز سه وقت طعام بدهد، يا يک برده را آزاد کند و يا شصت روز پی درپی روزه بگيرد.

      چون در اين زمان برده وجود ندارد، بايد شصت مسکين را طعام دهد يا شصت روز پی در پی روزه بگيرد. اين بدين معناست که در جريان شصت روز نبايد يک روز را ترک کند. همچنان اين کفاره تنها برای يک روز خوردن روزه است نه برای همه ماه رمضان، يعنی برای هر روز اين چنين کفاره است.